ایام بعد از کنکور ارشد خاص است. خودِ کنکور هم پدیده ی جالبی است. از این ها که بدون توضیح بگذریم، مسیر کنکور هم جالب است. دلیل نگارش این یادداشت هم یکی از اتفاقات جالبی است که در مسیر کنکور به آن برخوردم. شنیده بودیم راجع به مشکلات عدیده در علوم انسانی مان اما شنیدن کِی بود مانند دیدن!
نظر یکی از دوستان که چند سوال را مطرح کرده بودند دلیل اصلی نوشتن این یادداشت بود.
البته نمی خواستم به این زودی اتفاق بیفتد اما استکبار ستیزی و دلسوزی برای هدایت بشر! روند نوشتن را تسریع کردند. خوشبختانه (به گمان خودم) جواب سوالات را می دانستم و این دلیلی بود برای این که ژشت آزاد اندیشانه بگیرم و از انتقاد حمایت کنم.
اگر چه در ادامه متن نظر دوست عزیزمان و پس از آن یادداشت آورده شده است اما این یادداشت اصلا به عنوان جوابی بر نظر ایشان نوشته نشده است چرا که پاکی و صفای دل دوست عزیزم بر بنده روشن بوده و هست.
اولین نکته درباره ی این توافق، نامتوازن بودن تعهدات طرفین است. فارغ از مصادیق تعهدات(که در ادامه به برخی از آنها اشاره خواهد شد) جنسِ تعهدات نامتوازن است. تعهدات ایران کاملا عینی و سنجش پذیر است و تعهدات غرب بسیار مبهم و تفسیرپذیر...
نکته ی دوم و مهم تر - که بدترین بخش توافق است- آن که با این پیش شرط ها در واقع ایران نظمِ نظام سلطه و کدخداییِ آمریکا برای جهان را پذیرفته است. و خوب روشن است که کشوری وجود نظام سلطه را در جهان بپذیرد حق داشتن بمب اتم را هم خواهد داشت(مثل هند و پاکستان)، چه رسد به حق غنی سازی آن هم در سطح پنج درصد.
البته توافق ژنو روی مثبتی هم دارد و دستاورد هایی هم به همراه خواهد داشت...
این بار هم تفاوت کتاب با آن چه انتظار داشتم برایم غیر منتظره بود ولی برخورد
من این بار متفاوت بود. هم گران جان تر شده بودم و هم موضوع آن قدر ها جذاب بود که بتوانم بر احساس
غلبه کنم و کتاب را به پایان برسانم.
انتظار داستان سیستانِ دیگری را داشتم. ماه بندان اما متفاوت است. کتابی است بر مبنای حاشیه نگاری و بدون یک آهنگ منظم داستانی. به نوعی ثبتی است از تاریخ شفاهی که کمتر جایی ضبط و مکتوب می شود.